კორონავირუსმა ყველანი ჯერ სახლებში და შემდეგ საკუთარ
მარტოობაში რომ გამოგვკეტა, ახალი ამბავი აღარაა. მოგვცა უამრავი დრო და წაგვართვა
ერთმანეთის ნახვის საშუალება. ლიტერატურის მოყვარულთათვის სახლები ნამდვილ „კარცერ-ლუქსებად“ აქცია და ალბათ, საწუწუნო არც არაფერი აქვთ. არალიტერატურული ხალხისთვისაც
თავგასავლებში გახვევისა და ახალი შეგრძნებების დაუფლების ერთადერთ გზად წიგნები დარჩა, ნაწარმოებებს შეუძლია მოგცეთ იმედი და რწმენა.
ქუთაისის უნივერსიტეტის სტუდენტებს სწორედ ასეთ წიგნებსა და მოთხრობებს უზიარებს მწერალი, ეროვნული ბიბლიოთეკის დირექტორი გიორგი კეკელიძე :
მოთხრობა თავგნაწირვასა და რწმენაზე. თუმცა ახლა უფრო მეორე მახასიათებელია მნიშვნელოვანი. შესაბამისად - რწმენაზე, საყრდენზე, რომელიც შეგვიძლია გამოვიგონოთ კიდეც და მერე ეს გამოგონება სიკვდილისგანაც კი გვიხსნის.
აქაც დიდ რწმენაზე და მიზანზე, დაუნებებლობაზეა ლაპარაკი. დისტანციისა და კედლების არარსებობაზე. აი, ორი ამონარიდიც მაგალითად: ,,ფიქრის სიჩქარით რომ იფრინო, ანუ გაჩნდე იქ, სადაც მოისურვებ, ამისთვის, უპირველეს ყოვლისა, საჭიროა შეიგნო, რომ უკვე მიფრინდი’’ და ,,განა არ შეიძლება, ზოგჯერ ერთმანეთი იმის იქით მოვინახულოთ, რასაც ,,აქ’’ და ‘’ახლა’’ ჰქვია?
წიგნი დიდ ჯადოსნობებზე და ამ ჯადოსნობების ყოფად ქცევაზე, ბეწვის ხიდებზე და ამ ხიდებზე გავლაზე და გამარჯვებაზეა
წიგნი დიდ მოგზაურობაზე, წარმოსახვების კარნავალი, რომელიც გვკარნახობს, რომ დროც და სივრცეც ჩვენს ხელთაა და ისე იქნება, როგორადაც გამოვიგონებთ.
წიგნი იმაზე, რომ ბოროტის არსება გრძელი არ არის. და
რომ ჩვენ მალე დავაღწევთ ამ სირთულესაც თავს და აუცლებლად შევხვდებით.